Marga Bult geeft het nog niet op. Ze is diep teleurgesteld dat minister Opstelten (Veiligheid en Justitie) er niet voor zorgt dat er overal in Nederland mobiel bereik is. Volgens de minister is dat niet haalbaar. Aanleiding is een recente brand in Lattrop-Breklenkamp. De persoon die de brand ontdekte had geen bereik met zijn mobieltje en slaagde er niet in om 112 te bellen. Burgemeesters van grens- en plattelandsgemeenten doen nu een beroep op de minister om 100% dekking af te dwingen. Er worden Kamervragen gesteld en men rekent al op een hoorzitting door de Tweede Kamer met de telecom providers.

Hoe zat dat dan vroeger, toen er nog geen mobieltjes waren? Dan rende men naar de dichtstbijzijnde vaste lijn, misschien zelfs een telefooncel waar een kwartje in moest, en er werd gebeld. Ook nu kun je nog bellen met een vaste lijn. Maar we hebben inmiddels een mobieltje. En dat moet werken. Wettelijk is een bereik van 95% geregeld. Voor 112 geldt evenmin een verplichte 100% dekking. Volgens de regels moet wel 112 altijd bereikbaar zijn. Maar daarmee wordt bedoelt als je het nummer belt, hetzij mobiel, hetzij via een vaste lijn.

De telecombedrijven benadrukken dat 100% procent dekking een torenhoge investering vergt. ‘Onhaalbaar’ dus. Er spelen ook andere factoren. In de grensgebieden mogen de masten niet op volle kracht zenden. Soms blokkeren hoge gebouwen het signaal. Om maar niet te spreken van een slechte kwaliteit van (de antenne van) het mobieltje zelf. Wie ooit in een vol voetbalstadion heeft gezeten weet dat met zovelen tegelijk het datanetwerk in de praktijk niet ‘werkt’. Te weinig capaciteit cq. een kwestie van investeringskosten. En als je batterij leeg is kun je ook niet meer bellen. Ook een kwestie van investeren in betere hardware. Of moet de politiek dat ook afdwingen? Uiteindelijk betalen we het allemaal zelf.

In april zei de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid dat mensen beter geen persoonlijke informatie kunnen versturen via openbare wifi-netwerken. De gratis toegankelijke netwerken voor draadloos internet zijn niet veilig. Als techneut denk je dan: uiteraard kun je draadloze communicatie afluisteren. Daar hebben we zelfs de stemcomputer voor afgeschaft. Zelfs vast internet kan wel iemand afluisteren. Daarom versleutelen we berichten of zetten we beveiligde verbindingen op. Als raadslid in Almelo krijg je dan meteen een e-mail van een burger. Iedere bijstandsgerechtigde heeft recht op VEILIG internet. Of de politiek daarvoor wil zorgen. Als dat via openbare netwerken niet kan dan graag een internetvergoeding voor bijstandsgerechtigden.

Met geld lost de politiek alles op. Probleem is echter dat het geld er niet altijd is. Mogen we ook wat van de burger verwachten? Wat ik een beetje mis is de verwondering van de burger dat we sowieso mobiel kunnen bellen en internetten. Recent liet ik mijn tante van 90 wat foto’s op mijn smartphone zien. Zij –sowieso zelf alleen een vaste lijn– keek vol ontzag naar het touchscreen. Dat zo iets bestond. Het maakte meer indruk dan de foto’s zelf denk ik. Al in 1986, toen de Spaceshuttle Challenger ontplofte bij de lancering, zag je dat de mensen er meer over verontwaardigd waren hoe zoiets kon gebeuren, dan dat men zich verwonderde over het feit dat zo iets complex tot dan toe altijd goed functioneerde. Misschien moeten ook wij iets meer verwondering hebben over wat we technisch allemaal wel in plaats van niet kunnen.

Bij Saxion hebben studenten gewerkt aan sensornetwerken voor automatische branddetectie, juist  in gebieden waar weinig mensen zijn, zoals op de Veluwe of in Lattrop. Misschien is dat de oplossing. Technisch gezien gaan de ontwikkelingen in ieder geval snel… Of we het ooit gaan toepassen? Ook dat is een kwestie van budgetten.

Gepubliceerd als Blog bij Saxion Kenniscentrum Hospitality, juni 2014